2010, het jaar van het tegenlicht

2010 begint aardig op zijn eind te lopen dus tijd voor een jaaroverzicht. Fotografisch gezien is het weer een mooi jaar geweest voor mij. Een paar reizen kunnen maken maar ook in Nederland weer mooie foto’s gemaakt. Hoogtepunten waren de reeënbronst en de zeearenden in Noorwegen. Veel tijd en energie in gestoken en het heeft mooie resultaten opgeleverd. Iets minder mooi was de hertenbronst, zowel in Nederland als Engeland viel dit wat tegen maar dat maken we volgend jaar wel weer goed.

Als ik zo door mij foto’s blader zie ik dat ik dit jaar veel foto’s in tegenlicht heb gemaakt. Grutto’s, reeën en arenden, allemaal heb ik ze een keer tussen mij en de zon gehad. Waar ik voorheen eerst heel veel met de zon in mijn rug fotografeerde ben ik dit jaar juist veel meer tegen de zon in gaan fotograferen. Niet dat de eerste optie niet mooi is maar tegen de zon in kan ook heel mooi zijn.

Om het tegenlicht jaar helemaal mooi af te sluiten won ik ook nog eens bij VNF Apeldoorn de eerste en tweede prijs van het thema “tegenlicht” (zie vorige blog). Ja, mooier kan toch niet.

Voor 2011 ook weer van alles van plan. Weer naar Noorwegen, weer in de winter om nu hopelijk wel een steenarend goed voor de lens te krijgen, en weer naar Engeland ditmaal naar de Shetlandeilanden. Ik heb er erg veel zin in en hopelijk levert het me weer wat mooi fotomateriaal op.

Dan wens ik iedereen alvast een heel goed en fotorijk 2011!!!

Rene

Luister maar naar je ouders

Al een aantal jaar ben ik lid van de natuurfotografenvereniging Apeldoorn (VNF-A). Een club met zo’n 120 leden die elke maand bij elkaar komen om met elkaar hun gemaakte natuurfoto’s te delen. Een mooie club waar een ieder zijn eigen specialiteit heeft en dat maakt het ook een veelzijdige club. Ieder jaar wordt er ook een clubwedstrijd gehouden . Er zijn vijf categorieën; zoogdieren, landschap, macro, vogels en een thema. Het thema van dit jaar was tegenlicht. Iedere fotograaf mag per categorie maximaal 2 foto’s insturen met een maximum van vijf foto’s totaal.

Dit jaar heb ik heel wat tegenlichtfoto’s gemaakt en het leek mij dus wel de moeite om daar 2 inzendingen aan te wagen. De eerste stond al vast, dat werd een foto van een reebok die ik deze zomer in Hilversum had gemaakt. Omdat ik deze zomer ook in Noorwegen veel tegenlichtopnames heb gemaakt van zeearenden leek het me ook wel leuk om daarvan wat in te sturen. Maar ik had een luxeprobleem, welke?? Mijn voorkeur ging uit naar drie foto’s maar het kan er maar eentje worden. Ik had hier en daar als eens rondgevraagd bij mensen wat hun voorkeur was maar ik bleef twijfelen. Bij de één was de houding weer mooier en bij de ander zat er meer water in dat mooi opspatte enz. enz. Tot een paar uur voor de wedstrijd wist ik eigenlijk nog steeds niet welke foto ik moest kiezen. Ik had met mijn ouders afgesproken dat ik die avond bij hun zou komen eten en natuurlijk kwam ook dat onderwerp ter sprake. Ik liet mijn vader de foto’s zien en die had direct een voorkeur voor een bepaalde foto. Nog een mening erbij maar toch was ik er niet helemaal van overtuigd.

Gauw nog even naar huis om de foto’s voor de wedstrijd op een usb-stick te zetten en toen moest ik de knoop doorhakken. Toch maar gekozen voor de foto die mijn vader aanwees maar zelf was ik er toch niet helemaal zeker van maar ja, je moet wat kiezen!

Na een avond foto’s kijken en beoordelen kwam dan uiteindelijk de uitslag. In het thema tegenlicht won ik de tweede prijs met de foto van de reebok in tegenlicht. Maar toen kwam de nummer 1, en je raad het al. De arend!!! Jawel, de zeearend waar ik zelf niet helemaal zeker van was maar dankzij de woorden van mijn vader toch had ingestuurd! Bedankt Pa!!

Hertenbronst 2010

Elk jaar zo rond half september maak ik mij weer op voor de edelhertenbronst. Het is de paartijd van de herten en de mannelijke exemplaren proberen met hun geburl indruk te maken op de concurrenten. De rest van het jaar leven de mannelijke dieren afgezonderd van de vrouwelijke dieren maar begin september zoeken de mannelijke dieren (herten) de roedels op met de vrouwelijke exemplaren (hindes) en hun kalveren. Tijdens deze periode zijn de herten ook op hun mooist. Ze hebben volle bronstmanen en de nek lijkt wel een keer dikker dan in de zomer. Ook het gewei is na een zomer groeien op zijn mooist. Al met al de mogelijkheid om ze eens goed op de foto te zetten wat ik ook elk jaar weer probeer.

Maar dit jaar liep het wat anders. Ook nu had ik weer een paar dagen vrij genomen om ’s ochtends en ’s avonds een plek in te nemen in het bos en dan te hopen op wat actie van de herten. Maar of het door het warme weer kwam in het begin van de bronst periode of het late voorjaar, de bronst kwam wat moeizaam op gang. Het beste weer is droog weer met het liefst wat vorst in de nachten maar dat zat er de laatste week van september niet in en dit is eigenlijk de week waarin de hoogbronst zich afspeelt. Dit jaar niet. Er was wel bronst maar dat speelde vooral af in het donker. ’s Ochtends tot een uur of 7 was er volop geburl te horen maar om half 8 was het gewoon stil. Erg vreemd. Dus dit jaar weinig tot geen foto’s kunnen maken van de bronst, helaas.

Op zich niet zo erg want ik had voor half oktober een 5 daagse fotoreis op het programma staan om, jawel, de hertenbronst te fotograferen maar dan in Engeland. Daar speelt de bronst zich een maand later af als bij ons en ik had al mijn pijlen op die dagen gericht. Maar na de derde dag kwam ik erachter dat het ook daar net zo beroerd was als in Nederland. Ook hier kwam de bronst veel later op gang en zodra de zon op was was er geen hert meer te zien. We spraken daar wat Engelsen (die heb je daar vrij veel) en ook die hadden dit nog niet eerder mee gemaakt. Enig geluk is dat in Engeland de edelhertenbronst samen valt met de damhertenbronst. Die waren ook wat tam maar die probeerden het tenminste. Gelukkig daar nog wel wat foto’s van kunnen maken maar al met al was de hertenbronst 2010 voor mij geen goed jaar. Volgend jaar beter!!

Terug naar Noorwegen

In de winter van 2009 ben ik een weekje in Noorwegen geweest om daar zeearenden en steenarenden te fotograferen. Deze reis is me toen erg goed bevallen en mede daarom ben ik dit jaar terug gegaan naar dezelfde plek maar dan in de zomer met weer als doel de zeearenden op de foto zetten.

Het laatste beeld dat ik van Noorwegen had was natuurlijk een winters beeld en als je dan nu alles ziet zonder die halve meter sneeuw dan ziet het er toch anders uit, maar niet minder mooi.

We waren met 5 personen en de bedoeling was om twee keer per dag met een bootje de Noorse fjorden in te trekken om daar vliegbeelden te maken van zeearenden die een (door ons in het water gegooide) vis uit het water komt vissen.

Bij vertrek uit de haven worden meteen de meeuwen met brood gelokt om zo weer de aandacht van de arenden te trekken. De gids deze trip (Ole Martin Dahle) weet precies waar de arenden zitten en brengt ons naar de beste plekken. Er zijn veel dingen om rekening mee te houden zoals de wind en de stand van de zon maar Ole weet precies wat hij doet. Hij weet zijn boot zo neer te leggen dat je de optimale mogelijkheid hebt om een foto te maken.

Daarna is het aan jou om er wat leuks van te maken. Zodra er een arend is gespot word er een vis uitgegooid. De boot gaat op gepaste afstand liggen en zodra je van Ole hoort “eagle is comming” dan weet je dat er actie gaat komen. Vaak blijven de arenden een beetje in de lucht hangen om te zien wat er in het water ligt maar als de landing eenmaal is ingezet om de vis te pakken dan heb je maar een paar seconden om de vogel in de zoeker te krijgen want anders ben je te laat. Ze zijn zo snel!! Kunst is ook om niet te vroeg de ontspanknop in te drukken want dan is tegen de tijd dat de arend bij de vis is je buffer vol en mis je het mooiste moment.

En zo hebben we ons vier dagen vermaakt met arenden in alle mogelijke posities. Ook was er de mogelijkheid om een aantal tegenlichtopnames te maken in een bepaald fjord. Dat is weer eens wat anders maar geeft vind ik zelf wel een hele mooie sfeer aan de foto.

Een vorkje meeprikken

Als er iets is wat jonge lepelaars goed kunnen dan is het zeuren. Zeuren om eten bij de oudervogel die er lang niet altijd zin in heeft om zijn vers gevangen maal af te staan aan dat zeurende jong. Hele stukken loopt de oudervogel gevolgd door het jong door het water heen in de hoop dat ze het jong kan afschudden.



Helaas is er voor de oudervogel vaak geen ontkomen aan en na heel lang aandringen geeft die zich meestal toch gewonnen en opent de snavel zodat het jong het voer uit de krop van de oudervogel kan lepelen.



Een oplettende reiger die daar ook aan het vissen was heeft het geheel eens aangezien en ziet dat er bij die lepelaar wat te halen valt. Ook hij besluit het er maar eens op te wagen en zodra het jong gevoerd word duikt de reiger op de twee lepelaars en hoopt zo ook wat eten mee te krijgen. Natuurlijk zonder resultaat want zodra de reiger land begint het hele circus weer te rennen en zijn we weer terug bij af. De reiger herhaalt dit nog een paar keer maar kom na een paar mislukte pogingen achter dat het misschien toch minder energie kost om zelf maar te gaan vissen en besluit de aanvallen te staken.



Op dat idee was het lepelaarjong nog niet gekomen en deze zet zijn bedelactie dan ook vrolijk verder tot zichtbare ergernis van de oudervogel.

Reeënbronst

Ongeveer vanaf de tweede week van juli tot aan de tweede week van augustus hebben de reeën hun bronst. Dit is lang niet zo spectaculair als bij de edelherten maar toch ook een mooie natuurbeleving. De reebokken gaan op zoek naar een geit en als ze deze eenmaal hebben gevonden kunnen ze dagen bij haar in de buurt blijven en zodra de tijd daar is dat de geit gedekt kan worden is de bok er direct bij. Vaak gaan hier lange achtervolgingen aan vooraf waarbij de bok de geit bijna blindelings achteraan rent. Dit is ook de tijd dat de meeste verkeersslachtoffers vallen onder de reeën. De dieren zijn tijdens zo’n achtervolging zo druk met zichzelf dat ze zomaar een weg kunnen oversteken zelfs overdag.

Voor de fotograaf is deze onoplettendheid voor de omgeving wel weer makkelijk. De bokken hebben alleen maar oog voor de geit en daarom zijn de reebokken in deze periode iets makkelijker te benaderen.

De afgelopen weken ben ik er ’s ochtends meerdere keren op uit gegaan om foto’s van de reeën te maken. Ik weet een heideterrein waar veel reeën lopen en met een mistige ochtend is het hier heel mooi foto’s maken. Nu hebben we niet elke ochtend mist dus het is goed de weerberichten in de gaten houden en maar hopen dat de zon het eerste halfuur van de dag niet schuil gaat achter de bewolking. Als de zon dan nog zo laag staat en de mist hangt boven de heide dan is het net of je in een gouden wereld terecht bent gekomen. Het duurt vaak maar even maar als ik in die tijd net een ree op de foto kan zetten is mijn dag weer goed!

Een ochtendje macrofotografie

Eigenlijk heb ik me het laatste jaar maar erg weinig met macrofotografie bezig gehouden. Het zijn vaak toch de dieren met veren en haren die bij mij de meeste aandacht krijgen en dan wil het kleine spul wel eens wat minder de aandacht krijgen. Maar vandaag niet. Speciaal er vroeg op uit om wat macro’s te nemen.

Ik weet een plek waar meerdere kleine akkertjes zijn ingezaaid met verschillende gewassen en kruiden. Zo is er een veldje boekweit een paar veldjes graan en een tweetal veldjes met Phacelia. Dit is een plant met een paarse bloem die veel als groenbemester wordt gebruikt en wordt gezaaid op het stoppelland van geoogst graan. Het is ook een echte bijenplant omdat de bloemen veel nectar afgeven. Nou dat heb ik gemerkt. Met de bijen viel het eigenlijk nog wel mee maar de hommels wisten de bloemen goed te vinden. Overal waar je keek zag je (verschillende soorten) hommels vliegen.

Na het een tijdje met de 100mm macrolens te hebben geprobeerd leek het me toch leuk om wat vliegende hommels vast te leggen en pakte mijn 300mm erbij. Deze lens is snel en geeft een mooie vage achtergrond zodat het onderwerp er lekker uitspringt. Na een klein uurtje in een paarse wereld te hebben gestaan kwam de zon zo door dat het licht te hard werd en ben ik naar huis gegaan. Eindelijk weer eens met wat klein spul gefotografeerd!!

Moeflons

Al jaren kom ik in een gebied waarvan ik weet dat er moeflons leven. Ik heb ze er ook vele malen gezien maar eigenlijk nooit echt goed op de foto kunnen zetten. Daar moest maar eens verandering in komen en ik ben er vanochtend vroeg uit gegaan. Ik wist eigenlijk nog niet goed wat ik kon verwachten en ben tegen een begroeide stuifduin gaan zitten met zicht op een bosrand. Mijn idee was dat ze vanuit het bos in de vroege ochtend de heide zouden oversteken . Voor me had ik een paar dennentakken gesleept want van moeflons staan erom bekend dat ze alles goed in de gaten houden. Ze zeggen wel eens van een moeflon; aan elk haar een oog.

Na een uurtje zitten kwam ik erachter dat het lang niet zo mooi weer was als de dag ervoor. Er hing een dik pak mist over de heide en de wind deed mij ook geen plezier. Ik begon bijna mijn handschoenen te missen, en dat half mei… Opeens zie ik rechts van me een paar moeflons langs me heen rennen zo het bos in. Dat was niet de bedoeling. Ik had gehoopt dat ze vanuit het bos naar mij zouden komen! Eerste kans gemist. Veertig minuten later hoor ik vanuit de bosrand gemekker. Dat kan maar één ding betekenen. En binnen een minuut komt er een kudde recht op me aflopen vanuit de bosrand. Maar ze hebben zo goed de gang erin dat ze voor me langs achter een heuveltje langslopen en ik niet de mogelijkheid krijg om een foto te maken. Ze komen achter me tot stilstand en kijken wat om zich heen. Ik zit natuurlijk helemaal verkeerd en probeer me ongezien om te draaien. Ik kan nog net een paar foto’s maken.

Tegen achten vind ik het mooi geweest en loop terug naar de auto. Ik steek de heide over waar ik de hele ochtend op heb uitgekeken en loop het bos in. Als ik net het bos in ben kijk ik nog één keer achter me en zie daar op de plek waar ik net een minuut geleden gelopen heb een ooi met een lam staan! Waar komen die nou weer vandaan. Op een bult staat nog een ram en die rent de bult af naar de ooi. Nog steeds verbaast van waar die dieren vandaan komen maak ik toch maar foto’s. Ze poseren even mooi voor me en lopen met nog 3 andere rammen verder het bos in. Bedankt schaapies!!

Fuuht Fuuht, Djuub Djuub of diu diu?

Nee, het zijn niet de namen van maaltijden van de plaatselijke afhaalchinees maar een omschrijving van het geluid wat ik hoor vlak voordat ik bij mijn drinkvijvertje bezoek krijg van goudvinken. Deze tijd van het jaar zit ik regelmatig in mijn boshutje. Vooral in een wat langere periode van droogte weten veel vogels het vijvertje te vinden. Ze komen om even wat te drinken en om zich te wassen. De ene dag is het wat drukker dan de andere maar de goudvinken komen eigenlijk altijd. En ze komen nooit alleen. Meestal met zijn tweeën en zo af en toe 3 of 4 tegelijk. Het mannetje is duidelijk te herkenen aan zijn knalrode borst.

Het is goed te zien dat ze de vijver kennen want ze landen direct op de plek waar ze moeten zijn. Gewone vinken en andere mezen komen meer via takken of de grond stapsgewijs naar het water toe, goudvinken ploffen zo vanuit de lucht precies op de plek waar ze willen wezen. Daarom is het wel makkelijk dat je ze van tevoren hoort roepen anders zouden ze vanuit het niets ineens voor je neus zitten.